Corona’s, Cohiba’s y otras cosas

Na een vlekkeloze maar vermoeiende vlucht en een ietwat ongemakkelijke metrorit kwamen we aan in ons hotel in Mexico City. De bedrukkende warmte kwam ons gelijk tegemoet en dit terwijl het nog maar 6 uur in de ochtend was, iets waar we duidelijk even aan moesten wennen. Mexico City de ideale stad om even lekker bij te komen, één van de grootste steden ter wereld, tot de hemel gevuld met smog, her en der wat criminelen en uiteraard konden we door het vroege tijdstip onze hotelkamer nog niet in. Al met al een goed begin van ons nieuwe avontuur.

Na een powernappie, een sneltreinrondtrip langs de belangrijkste bezienswaardigheden van het centrum van deze stad en de kennismaking met de locale bevolking hebben wij onze aanvankelijk lichtelijk negatieve mening toch wel snel bijgesteld. Vooral Raoul die na de eerste paar corona’tjes al helemaal in zijn nopjes was. Dit geruststellende gevoel konden we goed gebruiken aangezien de volgende uitdaging zich alweer snel aandiende, een 15 uur durende busreis richting Palenque. Het was zeker de moeite waard, we hebben ontzettend genoten van de eeuwenoude tempels midden in de jungle. Het enige wat voor ons gevoel ontbrak waren de apen die in de Aziatische tempels overal bivakkeren. Via de leuke stadjes Campeche (prachtig gerestaureerde, ommuurde binnenstad met gekleurde huisjes), Merida (uitermate gezellig stad vol leuke pleintjes met live muziek en overal op straat dansende mensen) en Valladolid (ideale uitval basis voor Chichen Itza) kwamen we in Cancun.

Chichen Itza, één van de zeven Nieuwe Wereldwonderen en de eerste van drie die wij op deze reis willen bezichtigen. Op aanraden van mijn lieve broer Tommie, waarvan we niet geheel ontoevallig hier in Mexico te horen hebben gekregen dat hij zijn Demi ten huwelijk heeft gevraagd op de voor hem typische romantische wijze op een prachtig bounty strand te Mexico. Demi heeft trouwens ja gezegd, niet geheel onbelangrijk overigens. Nogmaals gefeliciteerd! Maar goed we dwalen af, op aanraden van Tommie dus zijn wij in alle vroegte naar Chichen Itza gegaan. Dit om, niet overdreven, de massa’s tourbussen volgeladen met toeristen voor te zijn. Bedankt hiervoor want wij waren letterlijk en figuurlijk de eerste die een kiekje schoten van El Castillo, de enorme tempel in het midden van Chichen Itza.

Vanuit Cancun vlogen wij naar Havana, de hoofdstad van Cuba! Voor de a-topografische cultuurbarbaren onder jullie. Hier werd al snel duidelijk dat deze reis naar het verleden niet geheel vanzelf zou gaan. Toen we na een kleine week buiten onze pinpassen ook de creditcard van Raoul nog steeds niet konden gebruiken begonnen we ons wel lichtelijk zorgen te maken. Van het kleine beetje cashgeld wat we nu nog op zak hadden, voor de Cubanen zelf ook een schrijntje, moesten we zien te overleven. Gelukkig mochten we van de familie waarbij we in Havana sliepen bij terugkomst pas betalen. Dit zorgde wel voor enige budgetaire speling, maar niet veel.

Op goed geluk vertrokken we naar Vinales. God of in Raoul’s geval Allah was ons ein-de-lijk gunstig gezind, we konden geld opnemen!!! Daar hebben we eens goed gebruik van gemaakt. In deze prachtige vallei hebben wij gefietst, paard gereden, gezwommen, overheerlijk gegeten en een sigarenplantage bezocht. Nu konden we met een gerust hart verder reizen.

Via diverse stranden, dorpjes, steden, het platteland en busstations hebben we een groot deel van Cuba kunnen zien en een tamelijk goede indruk van het Cubaanse leven gekregen. De tijd heeft op sommige plaatsen letterlijk stilgestaan, dit uit zich niet alleen in het niet kunnen pinnen, geen internet, nauwelijk mobiele telefonie maar vooral in het dagelijkse leven op straat. Een van de eerste dingen wat ons opviel waren de enorm lange rijen voor banken, bioscopen, restaurants, apotheken, supermarkten en zelfs voor een telefooncel. In het begin dachten we dat er iets speciaals te zien was maar al gauw kwamen we erachter dat Cubanen dit blijkbaar normaal vinden. Dit tot grote verbazing van Raoul. Quote: “waarom zou je ergens in de rij gaan staan als je daarna toch niks kunt kopen omdat ze nergens in dit hele land wisselgeld hebben”. Tja die telefooncellen dat is toch ook zoiets geks, in Engeland worden ze met grof geweld verwijderd maar hier in Cuba staan ze er dus nog voor in de rij. Mooi om te zien dat wel.

Sommige (lees: de meeste) huizen staan hier letterlijk op instorten, misschien is het daarom wel dat al die mensen zich op straat bevinden.... vanwege het instortingsgevaar. Gewoon domweg op de stoep een beetje hangen en de hele dag niks doen. Op de vele pleintjes en bankjes bevinden zich overal dammende, schakende maar vooral domino spelende mannen.

Op de weg vinden ook al van die opmerkelijke Cubaanse gebeurtenissen plaats. Klein voorbeeldje: zittende in een uit 1949 afkomstige Plymouth waarvan de ramen niet meer open kunnen, maar de stoelen nog wel in plastic verpakt zijn, die midden op de ‘snelweg’ een man met paard en wagen inhaalt die zelf op dat moment bezig is een tomatenverkopende fietsster te passeren, die op haar beurt weer met een grote boog om een sigaarrokende, rumdrinkende boer zittende op een ploeg achter twee op hun laatste benen zwoegende ossen heenzwiept. Ja, dat is toch prachtig.

Over het algemeen zijn de mensen hier super vriendelijk en behulpzaam, hebben we overheerlijk gegeten bij de mensen thuis en daardoor extra kunnen genieten van Cuba. Toch zijn er ook een hoop Cubanen die de toerist als een wandelende geldmachine zien. Waren ze bij ons mooi aan het verkeerde adres.:p

Na drie weken vlogen we vanaf Havana weer terug naar Mexico om daar nog een paar dagen te relaxen aan het strand. Morgen reizen we verder richting Belize.