Vreemde vogels & vulkanen

Nadat we een paar dagen heerlijk op het strand hadden gelegen werd het tijd voor onze nieuwe uitdaging: Honduras!

Hier bracht het lokale vervoer ons naar een heel nieuw niveau qua reiservaring. Allereerst was er nauwelijks een andere toerist te vinden maar dat was niet het enige wat ons opviel/beviel. Op het moment dat de bus ergens een stop maakt komen er niet één, niet twee, niet vijf maar wel een stuk of twintig schreeuwende mannetjes binnen in de op dat moment toch al niet lege bus, die allemaal hun met zich meezeulende verkoopwaar proberen te verpatsen. Dit hele gebeuren was een show op zich, echt prachtig om te zien! Dit is de chickenbus op zijn best. Na een aantal van deze overweldigende busritjes kwamen we aan in Lago de Yojoa.

We sliepen in een hostel annex brouwerij ergens in het midden van Honduras. Na onze fantastische doch lange reis hadden we wel zo’n heerlijk zelfgebrouwen biertje verdiend. In de tuin (lees omheind stukje grond in de jungle) van het hostel genoten we, met het biertje vers in onze handjes, van de vele kolibri’s die af en aan vlogen. We besloten in de namiddag onze benen nog even te strekken in een om de hoek gelegen nationaal park. Terwijl we het park inliepen zagen we haar zitten; pronkend in een boom, met haar lange mooie staart fladderend in de wind keek ze ons smalend aan, wat was ze mooi! Inderdaad we hebben het over dé Quetzal! Een van de dieren die op onze must see wish list staat. Voordat we de camera erbij konden pakken strekte zij haar prachtig gekleurde vleugels uit en vloog zij de jungle in. Helaas geen foto dus.

We hebben in deze geweldig mooie omgeving verders nog een vogeltour gedaan, die na het zien van de Quetzal uiteraard wat tegenviel, een waterval bezocht (mooier dan die van Yosemite Park) en een aantal wandelingen gemaakt. Ondanks dat vele mensen zeggen dat Honduras een gevaarlijk land is hebben wij ons geen enkel moment onveilig gevoeld en zo zijn wij zelfs in één van de gevaarlijkste steden ter wereld geweest: San Pedro Sula! Tijdens onze avonturen in Honduras hadden we ondertussen gezelschap gekregen van een Fransman. Deze jongeman bleek na een paar dagen ook half-Turks te zijn dus vandaar de vriendschappelijke houding van Raoul. Via een korte stop in de hoofdstad, wiens nagenoeg onuitspreekbare naam wij jullie niet willen onthouden, aangezien dat het enige hoogtepunt van deze stad is: Tegucigalpa, zakten we verder af naar Nicaragua.

Zoals altijd ging het ook bij deze grens weer niet vanzelf. Nu was het eens niet de inhumane douane-ambtenaar maar was er geen aansluitend vervoer naar de grotere steden. Geen reden tot paniek, er is altijd een oplossing. Dit keer werden we geholpen door een man met een jeep en paardentrailer. Klein probleempje, we waren namelijk maar met twaalf man. Geen probleem, dan gooien we de backpacks toch in de trailer, die helemaaal niet vol stro en overige paardenshit lag. Zo gezegd, zo gedaan en zijn we dus met zijn twaalven al hitchhikend naar Estellí gebracht. Hier besloten we met zijn drieën een auto te huren, want dan hoeften we geen tourtjes te boeken, zouden we meer zien van het land en konden we zo goed als alles zelf doen! Win win win situatie zou je zeggen. Uiteraard hadden we ons hier ietwat in vergist. Nadat we eerst door de highlands waren gereden, waar we een goede indruk hebben gekregen van het dagelijkse Nicaraguaanse leven, reden we door naar vulkaan Cerro Negro om te volcano boarden! Toen we een aantal keer de weg moesten vragen, er wordt hier weinig tot niets aangegeven en ook de lokale mensen hebben vaak geen idee waar het is, keken ze al ietwat gek naar onze auto. Stoiicijns als Turken zijn zetten wij onze reis voort richting de vulkaan op een steeds smallere, hobbeligere en zanderigere weg. Raoul kreeg gelijk een lesje auto rijden en Anouk zat spaansbenauwd achterin de auto wachtend totdat die een keer tot stilstand zou komen in het bloedhete vulkanische zand. Na ongeveer twee uur geprobeerd te hebben de ingang van het park te vinden besloten we dat het toch wel slimmer was om terug te keren en naar León te gaan. Dat werd dus evengoed een tourtje.

Met een tour van een zeer populair hostel zijn we dus alsnog gaan Volcano boarden. Via een totaal andere route kwamen we bij de zwarte vulkaan. Uiteraard moesten we eerst met ons board de vulkaan oplopen voordat we hiervan af konden scheuren, dit was achteraf gezien het engste gedeelte, aangezien er zo’n harde wind stond dat we meerdere malen bijna met board en al van de vulkaan af waaiden. Het boarden zelf was echt helemaal te gek! Anouk heeft Raoul en de Fransman verslagen door als een van de snelste naar beneden te zoeven. Een absolute try before you die ervaring die wij niet hadden willen missen.

Met de auto zijn we via diverse kleine strandjes, Granada (koloniale stad), Masaya (leuke markt) en Lago de Apoyo langzaamaan afgezakt richting Costa Rica. Nadat we in San Juan del Sur een staartje van de Sunday Funday party hadden meegepikt namen we afscheid van onze auto en de halve Fransoos. Wij gingen namelijk nog een paar daagjes naar Isla Ometepe. Dit is een heel mooi eiland in Nicaragua met twee vulkanen waarvan wij er eentje hebben beklommen. Dit viel niet mee, lang niet zelfs maar de beloning was het meer dan waard. De hike begon op een lichtelijk bewolkte ochtend om 7 uur bij ons hostel, waar wij al een paar uur wakker lagen door de brulapen die ook hier weer volop aanwezig zijn. Aangekomen op de top brak de zon door zodat we van het prachtige kratermeer en de vele vergezichten konden genieten. De hike is grotendeels door een cloud forest en dat hebben we geweten ook. Na zo’n acht á negen uur te hebben geploeterd konden we uiteindelijk de modder uit onze oren vandaan wassen onder een overheerlijke ijskoude douche... De volgende dag hadden we beiden enorme spierpijn en hebben we lekker rustig aan met een scooter het eiland rond gezworven.

Tot nu toe bevalt het reizen in Centraal Amerika ons prima en op de immer aanwezige backpackersproblemen na verloopt alles voorspoedig. Alhoewel dat boompje ergens midden in Nicaragua daar anders over zal denken... Morgen vertrekken we richting Costa Rica en daarna Panama, onze laatste twee landen in dit gedeelte van de reis.