Het begin van het einde van het midden van onze reis.
Op naar alweer ons negende en tiende land en ongeveer, pak hem beet, min of meer net zoveel grensovergangen.

We waren reuze benieuwd hoe het ons deze keren zou vergaan. Allereerst moesten we in Nicaragua met de ferry van Isla Ometepe naar het vaste land. Daar aangekomen wisten we niet wat we zagen, op de kade stonden honderden mensen ons op te wachten en op het strand lagen/stonden/speelden/zwommen er nog eens zoveel duizend meer. Het leek wel of alle bussen uit het land rondom het strand stonden geparkeerd. Na wat te hebben rondgevraagd, bleek het een nationale feestdag te zijn, goede dag uitgekozen om te reizen dus! Aangezien er hierdoor amper bussen reden namen wij, uiteraard voor een schappelijk prijsje, één van de vele taxi’s naar de grens. Normaliter zou dit een snellere manier zijn, maar wegrijden was nagenoeg onmogelijk door de gigantische chaos. Aangekomen bij de grens bleek het gekkenhuis zich hier rustig voort te zetten. Godzijdank gingen wij naar Costa Rica en niet naar Nicaragua want die rij leek wel oneindig! Al moesten ook wij natuurlijk wel even gezellig een aantal uurtjes in de rij vertoeven. Eindelijk aan de beurt zat daar een super vriendelijke en behulpzame douane ambtenaar...eeuhmmm not! Ze zette met veel tegenzin de stempels in onze paspoorten en zei: “I give you one week!” Bam! Thanks bitch!! We waren al niet van plan heel lang in Costa Rica te blijven maar nu moesten we wel écht in een razend tempo het land door crossen. Wat je noemt een warm welkom dus.

Door deze ons onvrijwillig in de bek geworpen tijdslimiet wilden we dezelfde dag nog in Monteverde aankomen, maar dit was makkelijker gezegd dan gedaan. De busrit duurde uiteraard langer dan verwacht, waardoor we elke vorm van aansluiting misliepen. Uit pure nood dan maar weer een taxi genomen, dit keer voor een wat minder schappelijk prijsje en ja hoor die kreeg onderweg ook nog eens een lekke band. Nu denken jullie natuurlijk dat na zoveel pech die band wel in een handomdraai verwisseld zou zijn, helaas think again. Moe, hongerig en gebroken kwamen we na veertien uur reizen eindelijk aan in Monteverde, maar dankzij onze vriendin aan de grens hadden we geen tijd om even lekker te lummelen. Dus hoppa gelijk een vogeltourtje geboekt voor de volgende ochtend om zes uur.

Al vroeg bleek de gids zelf de vreemste vogel te zijn die we tot nog toe hebben gezien, denk aan de allergrootste vogelliefhebber en dan dat nog ff erger. Dit kunnen Tony en Georgette (ouders Anouk) bevestigen want zij hadden zo’n drie jaar terug exact dezelfde gids! Kleine wereld. We hebben deze ochtend een aantal mooie vogels gezien, maar meerdere soorten hadden we al eens eerder gespot. Wel nieuw voor ons was de luiaard en deze stond ook op onze must see list: check! Toepasselijke quote geleend van Georgette: “de luiaard is niet gemakkelijk te spotten maar wanneer je hem ziet, dan kan je er lang van genieten!” Na een aantal uur waren we wel weer uitgevogeld en werd het tijd voor wat meer actie. Deze keer: ziplinen, als een volleerd Tarzan zwiepten we door de jungle, echt ge-wel-dig! Raoul had aan deze adrenaline kick nog niet genoeg en waagde zich ook nog aan het bungeejumpen, de hoogste van Latijns-Amerika! (zie filmpje)

Via een korte pitstop in de hoofdstad belanden we in NP Tortuguero, een park wat niet heel gemakkelijk te bereiken is. Per bus en boot word je naar het park gebracht en tijdens dit ritje zagen we al onze eerste kaaiman. Deze route was prachtig. Tortuguero zelf is een heel relaxed caribisch achtig dorpje. Na aankomst eerst wat door het dorpje geslenterd te hebben, zijn we daarna te voet door een deel van het NP getrokken. Een uurtje of drie lopen verder werden we bijkans weggejaagd door een groep boze apen. Dit was het punt waarop we ons beseften dat we verdwaald waren... Het is ons nog steeds een raadsel hoe we dat voor elkaar hebben gekregen, maar na een kilometers lange strandwandeling kwamen we gelukkig veilig terug.

Ook hier hadden we direct een tour geboekt voor de volgende ochtend. Ditmaal per kano door de riviertjes van het NP om hopelijk te genieten van het volop aanwezige wildlife. Om zes uur werden we opgehaald en eenmaal onderweg zagen we al snel wasbeertjes, otters, toekans, kaaimannen en apen. De wasbeertjes en otters waren een aangenamen verrassing want die hadden we beiden niet verwacht te zien! Helaas was het geen schildpadden tijd dus die hebben we niet het land op zien kruipen. Na de tour namen we gelijk de speedboot het park uit (dit duurde nog steeds ruim 3 uur, dus dan snappen jullie zeker wel wat de term speed hier betekent). In Puerto Viejo hebben we een hele mooie fietstocht gemaakt waar we ontzettend veel toekans bij elkaar zagen en ook nog eens een boel apen! Costa Rica is ons al met al redelijk goed bevallen maar doordat we hier maar een week mochten verblijven werd helaas niet aan al onze verwachtingen voldaan. Ook is alles ten opzichte van de omringende landen een flink stuk duurder, helemaal wanneer je tijd tekort krijgt.

Bij de grens van Panama aangekomen stond daar weer een oude bekende op ons te wachten: jawel een rij van een uurtje of drie lang, die zich uiteraard midden in de brandende zon bevond. Wat een chaos wederom! Je zou toch denken dat ze ondertussen wel weten dat er hier veel mensen de grens oversteken... Dit keer zat de drukte hem in het aanstaande paasweekend. Fijn. Na uren en uren en uren te hebben gewacht en gereisd kwamen we dan eindelijk aan in het o zo zonnige Bocas del Toro. Tijdens de hele reis nog niet zoveeel regen gezien als op dit eiland. Gelukkig zaten we in een knus hostel waar we veel leuke mensen hebben ontmoet! Vanaf Bocas zijn we rechtstreeks naar Panama City gegaan, we wilden nog wel naar Boquette maar om onze ouders niet nodeloos ongerust te maken toch anders besloten.

In Panama City hebben we genoten van de oude stad, het Panama kanaal en van het shoppen. Ja inderdaad shoppen. Net zoals in Amerika sloten we ook dit deel van de reis in stijl af. We waren al van plan om het een en ander naar huis te sturen en daar kon vast nog wel wat bij. Resultaat een overvolle doos van zo’n elf kilo vol troep en schoenen (helaas alleen voor Anouk). Gelukkig was het postkantoor om de hoek van het hostel. Raoul dacht de doos er wel eventjes naar toe te dragen, viel best tegen, zeker toen bleek dat het postkantoor dicht zat wegens een verbouwing. Godgloeiendegodgod#*#@/ Diep ademhalen en blijven lachen. Ook dit is uiteindelijk goed gekomen en konden we met een gerust hart richting Colombia reizen.

Via een uiteraard vertraagde doch schitterende binnenlandse vlucht kwamen we aan in Puerto Obaldia. De landing ging ternauwernood goed aangezien er nog een hond op de landingsbaan lag die met pijn en moeite overeind kwam om precies op tijd opzij te springen. Puerto Obaldia is werkelijk een dorpje met helemaal niks: een hond, een kalkoen look a like en een landingsbaan. Na de gemakkelijkste grensovergang tot nog toe restte ons alleen nog de bootreis naar Colombia.