Birdshit everywhere
Blijf op de hoogte en volg Anouk & Raoul
02 Juni 2014 | Ecuador, Quito
Zoals jullie in ons vorige verslag konden lezen hadden we besloten om in Cali de nachtbus te nemen. Dit was geen gemakkelijke beslissing. Er gaan namelijk vele verhalen de ronde dat het reizen tussen Cali en de grens met Ecuador ’s nachts extreem onveilig is. Wij hebben hier nagenoeg niks van meegekregen. Achteraf gezien zijn we juist heel gelukkig dat we het op deze manier hebben gedaan, want de volgende twee dagen zat de grens dicht in verband met de verkiezingen in Colombia.
Vlakbij de grens ligt nog een laatste prachtige Colombiaanse bezienswaardigheid. De Neo-Gotische Santuario de Las Lajas. Deze schitterende kerk ligt ingeklemd tussen de bergen, hangend over een rivier en is een belangrijke pelgrimsplaats in Colombia. Raoul was enorm onder de indruk en vond dat de kerk zo was weggelopen uit de Games of Thrones. Dit en de uiterst relaxte houding aan de grens maakte de grensovergang met Ecuador de mooiste die we tot nu toe hebben gehad.
Onze eerste stop in Ecuador is Otovalo. Dit plaatsje staat bekend om zijn markt, elke zaterdag zelfs de grootste in Zuid-Amerika. Daar moesten wij natuurlijk even gluren. Inderdaad, het is een enorme kleurrijke markt waar echt van alles wordt verkocht! Anouk was hier helemaal in haar nopjes maar helaas niks leuks tegengekomen...
Zo’n drie uurtjes rijden van Otovalo ligt Quito, de hoofdstad van Ecuador. Na aankomst wilden wij gelijk de stad verkennen, Raoul hing enthousiast de camera om zijn nek (een plek waar die zelden hangt) en hup daar gingen we. Nog geen twee straten van ons hotel verwijderd werd er een volle lading stinkende poep op Raoul gegooid, ja inderdaad GEGOOID. Allereerst dachten we dat een man het op Raoul gooide, maar deze liep snel verder dus de verklaring, van de op het oog behulpzame vriendelijke vrouw, dat het van een aan diarree lijdende duif kwam leek voor de hand liggender. Toen echter bleek dat deze dikke vrouw toevalligerwijs schoonmaakdoekjes bij zich had en wij ons ook op miraculeuze wijze naast de openbare wc’s bevonden gingen er toch wat alarmbelletjes bij ons rinkelen. Raoul overhandigde de camera direct aan Anouk en ging naar de wc om zich te ontdoen van zijn onbeschrijfelijk stinkende t-shirt. Terwijl Anouk het resterende poep probeerde te verwijderen van de cameraband stond daar ineens die dikke smerige onbetrouwbare trol. Die nu Anouk haar mooie lichte en bovenal schone broek! probeerde schoon te poetsen, met behulp van die ondertussen vieze stinkende poepdoekjes. Ze was er vooral erg op gehamerd dat Anouk de camera even onbemand op de wastafel zou laten liggen. Gelukkig zijn wij doorgewinterde reizigers en hadden deze dievegge snel in de smiezen! Heláás heeft Raoul zijn shirtje de strijd tegen het schijt niet overleefd, maar dat leverde wel weer de nodige extra ruimte in de backpack op! :-)
Ons enthousiasme voor Quito/ Ecuador was door dit akkefuifje wel een beetje ver te zoeken. Een bezoek aan de evenaar, de presentatie van de Ecuadoriaanse wk-selectie live op het plaza grande en de bij vlagen mooie historische oude stad konden dit ook niet echt terugbrengen. Pas toen we een werkelijk adembenemende tour hadden ondernomen naar vulkaan Cotopaxi, waar we tot aan de voet van de gletsjer zijn gekomen (dit is op 5000 meter hoogte) kregen we weer waardering voor de schitterende natuur van Ecuador.
Aangezien wij ons de komende maanden op extreme hoogten bevinden, besloten we nog een paar daagjes strand te pakken. Via een prachtige busrit arriveerden wij in Puerto Lopez, een rustig strandplaatsje aan de grote oceaan. Hier hebben wij lekker gechilled en op aanraden van oma Trees een bezoek gebracht aan Isla de la Plata. In de volksmond ook wel Poor Man’s Galapagos genoemd. Ideaal voor een stel arme sloebers.
De bootreis was verschrikkelijk! Een anderhalf uur durende kikkerkermishelattractie met als resultaat dat er twee geelgroen kotsmisselijk uitziende aardappelzakken aan boord zaten. Bij aankomst waren we echter alle ellende op slag vergeten. Schitterende natuur, enorme zeeschildpadden in het omringende water en honderden zo niet duizenden vogels op en rond het eiland. Ook de wandeling, met de Blauwvoetgent en de Amerikaanse fregatvogel als hoogtepunten, was elke dollar waard. Als klap op de vuurpijl mochten we ook nog een uurtje snorkelen. De gids waarschuwde ons nog dat wanneer je de snorkel zou verliezen je deze zelf moest betalen. Anouk moest hierom lachen en zei hardop: “welke idioot verliest er nou zijn snorkel!??” Drie keer raden.... juist!! Raoul was nog geen minuut te water toen hij ietwat paniekerig “me snorkel me snorkel” riep. Anouk delegeerde Raoul al gierende van de lach achter zijn snorkel aan te duiken maar beiden waren vergeten dat hij zijn bril los op zijn hoofd had, met het gevolg dat hij bril plus snorkel kwijt was! Gelukkig waren er wat oplettende medetripgenoten die Raoul zijn snorkelwaar nog konden redden, zo bleef het in ieder geval ook een poorman’s trip!
De volgende dag vertrokken we richting Guayaquil. Het beginpunt van onze uitdaging van deze week: namelijk de minimaal 28uur durende busreis naar Lima, de hoofdstad van Peru. Uiteindelijk hebben we bijna 30 uur in de bus gezeten,maar gelukkig viel het allemaal best mee. Filmpje, slapen, filmpje, dutje, filmpje, powernappie, filmpje, filpmje etc etc..
In Lima wilden we graag paragliden maar door de bewolking besloten we dit uit te stellen tot een nader te bepalen tijd en plaats. Daar 30 uur in de bus appeltje-eitje is voor ervaren backpackers als wij, reisden wij de volgende dag direct door naar Paracas. Dit is de uitvalshaven voor de Poor Man’s Galapagos van Peru. Deze tour leek net een attractie van de Efteling. Zo’n twaalf boten met elk minimaal vijfentwintig man aan boord in caravaan richting de eilandjes. Deze trip blijf je aan boord en dat maakt het toch een stuk minder spectaculair. Toch hebben we ook nu weer vele dieren gezien, waaronder pinguins, zeeleeuwen, pelikanen, de Roodpootgent en nog een stuk of vijftig soorten gevleugelde dingen. Wat ons vooral bijbleef is de vreselijke stank van de volkomen door vogelschijt bedekte eilanden. Eens in de zoveel jaar worden deze eilanden schoongemaakt en de daar verzamelde mest verkocht. Overigens bracht die geur een zeer naar deja-vu met zich mee.
Word snel vervolgt ...
Vlakbij de grens ligt nog een laatste prachtige Colombiaanse bezienswaardigheid. De Neo-Gotische Santuario de Las Lajas. Deze schitterende kerk ligt ingeklemd tussen de bergen, hangend over een rivier en is een belangrijke pelgrimsplaats in Colombia. Raoul was enorm onder de indruk en vond dat de kerk zo was weggelopen uit de Games of Thrones. Dit en de uiterst relaxte houding aan de grens maakte de grensovergang met Ecuador de mooiste die we tot nu toe hebben gehad.
Onze eerste stop in Ecuador is Otovalo. Dit plaatsje staat bekend om zijn markt, elke zaterdag zelfs de grootste in Zuid-Amerika. Daar moesten wij natuurlijk even gluren. Inderdaad, het is een enorme kleurrijke markt waar echt van alles wordt verkocht! Anouk was hier helemaal in haar nopjes maar helaas niks leuks tegengekomen...
Zo’n drie uurtjes rijden van Otovalo ligt Quito, de hoofdstad van Ecuador. Na aankomst wilden wij gelijk de stad verkennen, Raoul hing enthousiast de camera om zijn nek (een plek waar die zelden hangt) en hup daar gingen we. Nog geen twee straten van ons hotel verwijderd werd er een volle lading stinkende poep op Raoul gegooid, ja inderdaad GEGOOID. Allereerst dachten we dat een man het op Raoul gooide, maar deze liep snel verder dus de verklaring, van de op het oog behulpzame vriendelijke vrouw, dat het van een aan diarree lijdende duif kwam leek voor de hand liggender. Toen echter bleek dat deze dikke vrouw toevalligerwijs schoonmaakdoekjes bij zich had en wij ons ook op miraculeuze wijze naast de openbare wc’s bevonden gingen er toch wat alarmbelletjes bij ons rinkelen. Raoul overhandigde de camera direct aan Anouk en ging naar de wc om zich te ontdoen van zijn onbeschrijfelijk stinkende t-shirt. Terwijl Anouk het resterende poep probeerde te verwijderen van de cameraband stond daar ineens die dikke smerige onbetrouwbare trol. Die nu Anouk haar mooie lichte en bovenal schone broek! probeerde schoon te poetsen, met behulp van die ondertussen vieze stinkende poepdoekjes. Ze was er vooral erg op gehamerd dat Anouk de camera even onbemand op de wastafel zou laten liggen. Gelukkig zijn wij doorgewinterde reizigers en hadden deze dievegge snel in de smiezen! Heláás heeft Raoul zijn shirtje de strijd tegen het schijt niet overleefd, maar dat leverde wel weer de nodige extra ruimte in de backpack op! :-)
Ons enthousiasme voor Quito/ Ecuador was door dit akkefuifje wel een beetje ver te zoeken. Een bezoek aan de evenaar, de presentatie van de Ecuadoriaanse wk-selectie live op het plaza grande en de bij vlagen mooie historische oude stad konden dit ook niet echt terugbrengen. Pas toen we een werkelijk adembenemende tour hadden ondernomen naar vulkaan Cotopaxi, waar we tot aan de voet van de gletsjer zijn gekomen (dit is op 5000 meter hoogte) kregen we weer waardering voor de schitterende natuur van Ecuador.
Aangezien wij ons de komende maanden op extreme hoogten bevinden, besloten we nog een paar daagjes strand te pakken. Via een prachtige busrit arriveerden wij in Puerto Lopez, een rustig strandplaatsje aan de grote oceaan. Hier hebben wij lekker gechilled en op aanraden van oma Trees een bezoek gebracht aan Isla de la Plata. In de volksmond ook wel Poor Man’s Galapagos genoemd. Ideaal voor een stel arme sloebers.
De bootreis was verschrikkelijk! Een anderhalf uur durende kikkerkermishelattractie met als resultaat dat er twee geelgroen kotsmisselijk uitziende aardappelzakken aan boord zaten. Bij aankomst waren we echter alle ellende op slag vergeten. Schitterende natuur, enorme zeeschildpadden in het omringende water en honderden zo niet duizenden vogels op en rond het eiland. Ook de wandeling, met de Blauwvoetgent en de Amerikaanse fregatvogel als hoogtepunten, was elke dollar waard. Als klap op de vuurpijl mochten we ook nog een uurtje snorkelen. De gids waarschuwde ons nog dat wanneer je de snorkel zou verliezen je deze zelf moest betalen. Anouk moest hierom lachen en zei hardop: “welke idioot verliest er nou zijn snorkel!??” Drie keer raden.... juist!! Raoul was nog geen minuut te water toen hij ietwat paniekerig “me snorkel me snorkel” riep. Anouk delegeerde Raoul al gierende van de lach achter zijn snorkel aan te duiken maar beiden waren vergeten dat hij zijn bril los op zijn hoofd had, met het gevolg dat hij bril plus snorkel kwijt was! Gelukkig waren er wat oplettende medetripgenoten die Raoul zijn snorkelwaar nog konden redden, zo bleef het in ieder geval ook een poorman’s trip!
De volgende dag vertrokken we richting Guayaquil. Het beginpunt van onze uitdaging van deze week: namelijk de minimaal 28uur durende busreis naar Lima, de hoofdstad van Peru. Uiteindelijk hebben we bijna 30 uur in de bus gezeten,maar gelukkig viel het allemaal best mee. Filmpje, slapen, filmpje, dutje, filmpje, powernappie, filmpje, filpmje etc etc..
In Lima wilden we graag paragliden maar door de bewolking besloten we dit uit te stellen tot een nader te bepalen tijd en plaats. Daar 30 uur in de bus appeltje-eitje is voor ervaren backpackers als wij, reisden wij de volgende dag direct door naar Paracas. Dit is de uitvalshaven voor de Poor Man’s Galapagos van Peru. Deze tour leek net een attractie van de Efteling. Zo’n twaalf boten met elk minimaal vijfentwintig man aan boord in caravaan richting de eilandjes. Deze trip blijf je aan boord en dat maakt het toch een stuk minder spectaculair. Toch hebben we ook nu weer vele dieren gezien, waaronder pinguins, zeeleeuwen, pelikanen, de Roodpootgent en nog een stuk of vijftig soorten gevleugelde dingen. Wat ons vooral bijbleef is de vreselijke stank van de volkomen door vogelschijt bedekte eilanden. Eens in de zoveel jaar worden deze eilanden schoongemaakt en de daar verzamelde mest verkocht. Overigens bracht die geur een zeer naar deja-vu met zich mee.
Word snel vervolgt ...
-
04 Juli 2014 - 08:14
Georgette:
je wat een verhalen weer.
wat een excentrieke vogels
van zwembroek tot wanten en dikke jassen
top -
04 Juli 2014 - 10:16
Marjolein:
Maken jullie toch veel mee! En anouk weer niets kopen op een markt?! Tot snel... -
04 Juli 2014 - 12:33
Trees:
oh wat een schitterende reis en zulke mooie foto's. Ik wil ook weer weg als ik dit allemaal lees. Blijf genieten van al dat moois dat jullie tegenkomen. -
04 Juli 2014 - 14:33
Mama En Papa:
zoveel ervaringen en mooie dingen. Ik ben bang dat jullie elke week als jullie thuis zijn de foto's erbij moeten pakken om dat alles niet te vergeten.
geniet nog van de laatste weken
xxxjes
papa en mama
-
04 Juli 2014 - 16:50
Patricia:
Prachtig allemaal! Ik geniet van jullie verhalen en foto's xxx -
05 Juli 2014 - 14:03
Opa En Oma:
Wat een verslag weer heb er van genoten.
Hoop dat jullie nog veel mooie dingen zullen zien.
liefs opa en oma xxxx
-
05 Juli 2014 - 16:38
Kim:
hahahahahaha -
10 Juli 2014 - 12:48
Harm:
Lekker bezig moppies!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
