Water bij de wijn

San Pedro de Atacama is een ontzettend populair klein plaatsje in het noorden van Chili midden in de woestijn. Ondanks dat werkelijk elk gebouw ofwel een restaurant, hostel, touroperator, winkel etc is, behoudt het centrum een betoverende charme. In de directe omgeving van San Pedro liggen vele toeristische bezienswaardigheden. Daar wij al een vierdaagse tour achter de rug hadden, hielden wij het nu bij een simpel uitstapje naar el Valle de la Luna. De omgeving met grove puntachtige rotsen hier en daar nog bedekt met zout geeft een surrealistisch maar prachtig effect. Op een zeker moment leek het net alsof we op de maan liepen, al zijn wij nog nooit op de maan geweest natuurlijk. Hoogtepunt van de tour is de zonsondergang, gezien vanaf een zandduin in het kleurrijke landschap. Al werden we door de straffe wind zo nu en dan akelig gezandstraald.

’s Nachts wilden wij sterren kijken, helaas ging dit niet door. Het weer zat ons niet mee en er zijn nu eenmaal weinig sterren te zien wanneer het bewolkt is. De volgende dag hebben we onze bustickets omgeboekt zodat we die avond wederom een poging konden wagen tot het sterrenkijken. Het was ons echter niet gegund, enorm teleurgesteld stapten we op de bus naar Valparaiso. Met een kleine tussenstop waarin we Nederland – Costa Rica hebben gekeken, tot aan de verlenging want daarna vertrok de bus. Raoul was het hier niet helemaal mee eens, maar gelukkig zat er achterin de bus iemand die de wedstrijd op zijn telefoon aan het volgen was.

Valparaiso is ook weer een hele leuke en gezellige stad, met een enorme haven, knusse met graffiti bespoten straatjes en liftjes die je van de ene wijk naar de andere brengen. Het heeft in sommige opzichten wel wat weg van Lissabon. Evenals in San Pedro kan je hier heerlijk uit eten en hebben ze zelfs in de kleinste restaurantjes overheerlijke wijnen op het menu. Na een paar daagjes werd het alweer tijd om afscheid te nemen van Chili. Een land waar we zeker willen terugkeren want we hebben nog lang niet genoeg gezien en geproefd.

Via een een schitterende busrit door de Andes vertrokken we naar Mendoza, Argentinië. Dichtbij de grens waren ze zelfs aan het skieën en dat was toch wel bijzonder om te zien. Mendoza staat bekend om haar wijnen en daar wilden wij natuurlijk wel iets van meekrijgen (lees: proeven). Al fietsend op onze orange bikes tijdens dé wedstrijddag bezochten wij enkele bodega’s. Dit was een mooie informatieve dag, al zaten er wel een aantal wijnhuizen dicht vanwege de wedstrijd. Overigens niet het enige wat die dag dichtzat. Het leek wel een nationale vrije dag. Afijn, een paar wijntjes verder gingen wij terug naar Mendoza om daar Nederland- Argentinië te kijken. In ons oranje shirt zaten we tussen de enorm fanatieke Argentijnen in. Leuke ervaring, jammer van het resultaat (zeker toen daarna Argentinië de finale verloor).

We vervolgden onze reis met een kort busritje (gewoon twaalf uur) naar Buenos Aires. Tijdens deze zeer luxe busrit (service aan boord: incl eten, flesje wijn etc) werd Anouk ontzettend ziek en nee het was geen wagenziekte. In Buenos aangekomen zochten we zo snel mogelijk een hostel op zodat Anouk haar bed in kon. De volgende dagen struinden we leuke marktjes af, ondernamen een fietstocht door de wijken van de stad en vooral Raoul genoot van het heerlijke eten en op zijn tijd een dagelijks flesje wijn. Anouk werd in al deze dagen nog steeds niet beter met het gevolg dat Raoul dagelijks twee keer ontbeet, twee keer lunch at en jawel ook voor twee dineerde. Vanaf Buenos maakten wij een dagtripje naar Uruguay voor een kort bezoekje aan Colonia de Sacramento. Ondanks het regenachtige weer vonden we het een leuk knus klein stadje met vele winkeltjes en eetgelegenheden. Ook hier heeft Raoul weer een uitermate heerlijk maaltijdje genuttigd.

Terug in Buenos was Anouk nog steeds niet beter, dus het werd tijd om maar eens naar de dokter te gaan. Na advies te hebben gevraagd aan Roos (vriendin van ons die hier normaal gesproken woont maar nu in Nederland zit) welk ziekenhuis het beste was, kreeg Anouk van de dokter een klein antibiotica kuurtje mee. Nadat Anouk wat pillen in haar mond had gestopt voelde zij zich gelijk stukken beter en konden wij veilig de nachtbus in naar Puerto Iguazu (zeventien uurtjes maar, dit keer). De Iguazu falls zijn één van de natuurwonderen der wereld en met recht. De watervallen liggen op de grens van Brazilië en Argentinië en je kunt ze dan ook van beide kanten bewonderen. Raoul was hier al eens eerder geweest en dacht dat het mooier zou zijn om eerst de Braziliaanse kant te bezoeken. Vanaf Foz do Iguassu (Brazilië) is het maar een heel klein stukje verder naar Paraguay, dus konden we het niet laten om ook hier een kijkje te nemen.We waren nauwelijks de grens over toen we belaagd werden door de lokale bevolking. Blijkbaar kun je hier heel goedkoop elektronica kopen, met het gevolg dat je door bijna elke Paraguayaan aangehouden wordt om met hen mee te gaan naar één of andere elektronicawinkel. Wat een chaos. Dit hadden we duidelijk niet zien aankomen. De hele stad lijkt wel uit een soort grote markt te bestaan en je kan er dan ook echt van alles kopen.

Na dit hectische doch lucratieve anderhalf uurtje keerden we terug naar Brazilië voor de watervallen. Het is onbeschrijvelijk hoeveel water er hier dag in dag uit naar beneden stort, echt ongelofelijk mooi om te zien en wij konden er geen genoeg van krijgen. Ook de volgende dag aan de Argentijnse kant bleef het gelukzalige gevoel aanwezig. Het mooie van deze zijde is dat je met een boot heel erg dichtbij kunt komen. ( zie filmpje) Na al dit moois en de pillen van de Duitse wonderdokter voelde Anouk zich ook goed genoeg voor een stukje wereldberoemd Argentijns vlees. We sloten af in stijl in een gezellig restaurantje met live muziek, fantastisch lekker eten en Raoul nam uiteraard nog een flesje wijn..